نظرات ياداشت نوبهار کودکي

+ *** رک و راست ***

راستش الآن که دوباره اومدم به وبلاگتون، دلم هواي مناطق چنگي رو کرد.

بيش از 17 ساله که به مناطق جنگي نرفتم.

فقط يه بار که 5 سالم بود، رفتم ولي هنوز که هنوز گريه و زاريم رو به خاطر يه زخم کوچيک يادمه. اونجا بود که فهميدم تحمل درد قطع شدن يک دست، اونم بخاطر دين و کشور يعني چي !!!

ياعلي

پاسخ

با برداشتن يه خراش، جانبازان عزيز رو درک کردين؟!...بابا گلي به جمال شما!...اونم تو سن 5 سالگي..