از همان زمان که فرق زمستان و تابستان را فهمیدم، یادم هست همیشه چشم به آسمان داشتم!
باران که می بارید وجودم لبریز از شادی های کودکانه میشد و با آن چکمه های ساق کوتاه که با هر بار بازی کردن پر از آب میشد در کوچه ها قدم می زدم و هر جا گودال آبی می دیدم سعی می کردم عمقش را بسنجم!
هنوز صدایِ چالاپ و چولوپِ قدم های محسن(برادر بزرگم) که همیشه جلومان حرکت می کرد را به خاطر دارم.
آن روزها خانه ی پدربزرگ زندگی می کردیم، در یک اتاق!
پدربزرگ کلی مرغ و خروس داشت. چند وقتی بود که از سر و صدا و نگهداریشان به ستوه آمده بود و هراز گاهی یکی شان را از لب تیغ می گذراند.
پدربزرگ جوان بود و پایش درد نمی کرد!
موهای پدرم سیاه و پرپشت بود و من همیشه از سیبیلش می ترسیدم!
سه، چهار ساله بودم که اثاث کشی کردیم و به خانه ی خودمان رفتیم؛ بیشتر شبیهِ خانه های نیمه کاره ی مسکن مهر بود...
بگذریم. . .
امروز ظهر که باران بارید، هوا لطیف شد. به لطافت و مهربانی آن روزها.
دلم برای چکمه هایم تنگ شد!
برای خانه ی پدربزرگ!
برای مرغ و خروس هایش!
برای سیبیل پدرم!
و بازی ها و کتک کاری های برادرم!
باران باران، دوباره باران باران. . .